miércoles, 24 de noviembre de 2010

Récords históricos que tienen poco más de diez años

Récords históricos que tienen poco más de diez años: "Un clásico de nuestro periodismo es que 'récord histórico', 'el mayor de la historia' suele significar 'desde que medimos esto de lo que hablamos'.

En el caso de las noticias sobre la deuda, lo cierto es que los 'récords históricos' del diferencial entre la deuda pública española y la alemana, que se han alcanzado estos días lo son sólo desde que existe el euro (1999). Cosa que sólo dicen algunos medios, y que prácticamente ninguno, que yo sepa, subraya.

Muy pocos años antes, los diferenciales eran muchísimo mayores. Véase este gráfico de un artículo de Esteve et. al. ('Expectativas de devaluación y variables macroeconómicas: el caso de España') publicado en 1999 en la revista Sector Exterior Español, que he encontrado en unos minutines de búsqueda en Google.



El 'récord histórico' marcado ayer, con 236 puntos básicos (2,36%) está por debajo del diferencial que se pagaba por la deuda española entre 1986 y 1996, en algunos casos muchos puntos por debajo (periodo en el que, por cierto, si no recuerdo mal, ya estábamos en el SME, que nos obligaba a un tipo de cambio bastante estable respecto a las demás monedas europeas, y de rebote, entiendo, al dólar).

Confieso que no sé lo suficiente de esto para entender si el hecho de la unión al euro cambia tanto los cálculos que todo lo sucedido antes resulta totalmente irrelevante para interpretar la situación actual. Me cuesta creerlo. Y me cuesta entender que lo que en los ochenta y noventa hubiera sido fantástico, sea ahora una catástrofe.

Por supuesto, pagar un 2,3% de interés más que Alemania es malo, pero si podíamos sobrevivir, sin devaluar, pagando un 4% ó un 6% más, y teníamos más deuda que ahora, en relación con el PIB, ¿por qué esto es el anuncio inminente de un cataclismo? Se me escapa. Y no es una pregunta retórica. Me encantaría que alguien me lo explicara.
"

sábado, 13 de noviembre de 2010

The Lady of Shalott, la melancolía hecha cuadro

The Lady of Shalott, la melancolía hecha cuadro: "Si existen docenas de versiones de la historia del Rey Arturo y sus caballeros, seguramente la que más ha influido a lo largo de tantos y tantos años haya sido la recopilación realizada por Thomas Malory y publicada por primera vez en 1485. Más de cinco siglos, quinientos años, que se dice pronto... y después de tanto tiempo aún puedo visualizar casi todas las escenas, paso a paso del mito artúrico. La dama del lago, la espada en la piedra, Ginebra y Lancelot, Merlín y Morgana, su hijo y némesis Mordred, el grial...

Pasajes de leyenda que se han mezclado con la literatura universal, la pintura, el cine, la música... un universo creado a partir de cuentos y tradiciones orales continuadas durante siglos, transformándose en su camino desde el Arturo celta, al Arturo medieval, al Arturo caballeresco... Del verdadero origen de Arturo ya poco podemos afirmar en claro. Como dijo una vez el inmenso Tolkien: 'Y aquellos hechos que nunca debieron caer en el olvido se perdieron para siempre en el tiempo. La historia se convirtió en leyenda, y la leyenda en mito...'

Quizá tampoco importa mucho si Arturo existió o no, y desde luego no es el objetivo de este artículo. Lo verdaderamente importante es lo que aquella tradición dejó, lo que el tiempo nos ha legado a lo largo de estos más de seiscientos años: Una riqueza de infinitas expresiones basada, primero en el boca a boca, despues en la literatura y más tarde en la cultura general.

Le Morte d'Arthur (La muerte de Arturo) de Thomas Mallory, el desafortunado Mallory, a lo largo de estos siglos, ha jugado un papel determinante en toda la imaginería que actualmente tenemos del Rey Arturo y sus andanzas. De sus amarillentas hojas han salido la mayoría de versiones literarias o cinematográficas, incluida mi favorita, la tormentosa Excalibur del maestro Boorman.

Pero como digo, las aventuras y desventuras de Arturo no han quedado en una sola linea, no han andado un solo camino. A su alrededor han ido surgiendo diferentes leyendas, cuentos más recónditos, silenciosos recovecos en los que otros personajes han añadido su historia a la narración. Entre sus espadas, amoríos y pócimas, se han vivido otras vidas más escondidas, menos populares, pero no por ello, menos intensas.


The Lady of Shalott, John William Waterhouse, 1888

Una leyenda yace oculta dentro de la leyenda. El cuento dentro del cuento.

La historia de Elena, la blanca dama de la isla de Shalott, encerrada en una torre en la que un hechizo le obliga a mirar el mundo a través de un espejo. Confinada en su prisión de reflejos, The Lady of Shalot, se dedica a observar la refracción de la vida y a recrearla tejiendo tapices.


Una evocadora mezcla de mitos con viejas reminiscencias griegas que casi nos llevarían por los intricados senderos de la filosofía... Condenada a ver sólo una parte borrosa de la realidad dentro la cueva platónica, mientras envejece entre las desventuras homéricas de una Penélope tejiendo a la espera de su Ulises.

Y su Ulises, su Odiseo, también aparecería... no sé si tarde o temprano, pero llegó y lo hizo en forma de apuesto galán llamado Lancelot.

Elena, desconocida en Camelot, silenciosa entre el bullicio del reino, misteriosa hasta el punto de que nunca ha quedado claro si es hada, doncella encantada o simple dama prisionera de algún mal brujo, comienza a desesperarse encerrada en su torre. Quiere asomarse, mirar la vida a través de sus propios ojos. El tiempo se le hace lento, los tapices infinitos... ansía la realidad.

I am half sick of shadows said the lady of Shalott, John William Waterhouse, 1915

Sin embargo, para llegar a la consecución de la perfecta melancolía, del abandono absoluto, de la mirada de profunda tristeza que aparece en la dama del cuadro de Waterhouse, debemos avanzar en el tiempo. Dejar las rudas andanzas caballerescas medievales y dar un paso adelante hacia el romanticismo más extremo.

En el transcurso de esta historia, no obstante, necesitamos de nuevos elementos. El relato de Mallory carece de esa poesía, de esa desgarrada melancolía presente en la pintura. Sólo con él, no llegaríamos jamás a conseguir la total tristeza en la mirada de Lady Shalott.


Y el nuevo elemento se llama Lord Alfred Tennyson, un barón inglés que se convirtió en el biógrafo más personal que ha tenido Arturo. Sus libros sobre las leyendas de Camelot y el santo grial lo convirtieron en un escritor muy popular en su época y, lo que nos importa ahora, añadieron ese punto de decimonónico post-romanticismo que Waterhouse necesitaba para llegar a la inmensa tristeza en los ojos de lady Shalott.

Tennyson ofrecía una visión más melancólica que Mallory, pero sin que eso supusiera una ruptura en el desarrollo del proceso. Incluso llegó a incluir al viejo Thomas Mallory como uno de sus personajes, inmerso en las aventuras de Camelot. Un pequeño homenaje que Tennyson ofreció a uno de los primeros iniciadores de la saga artúrica.

El barón romántico escribió en 1832 su poema 'The Lady of Shalott'. Un desgarrador, bucólico y poético escrito que supuso una de las piedras claves en la obra de Waterhouse.
Y en la oscura extensión río abajo, como un audaz vidente en trance,
contemplando su infortunio con turbado semblante, miró hacia Camelot.
Y al final del día la amarra soltó, dejándose llevar;
la corriente lejos arrastró a la Dama de Shalott.
El victoriano contó como pocos la triste historia de Elena. Su total abandono dejando deslizar la cuerda que amarra su barca, su evocadora rendición, su melancólica despedida. Su poesía, su literatura artúrica, nos acerca un poco más a los ojos de la dama de Waterhouse.



Pero aún queda un trecho. Dejamos a la curiosa dama de Shalott, en su isla, en su torre, cansada y aburrida de mirar el mundo a través de su espejo. Condenada a descubrir el mundo tan sólo mediante reflejos. Tejiendo lo que veía y consumiendo su vida entre hilos y husos.

Entonces llegó Lancelot. Y no pudo evitarlo.

Elena abandonó el telar, le dio la espalda al espejo y miró hacia Camelot.


The Lady of Shalott looking at Lancelot, John William Waterhouse, 1894

La maldición se cumplió. El espejo se rompió y un susurro le anunció su final. Un triste final. Los tapices volaron llevados por el viento y la dama de Shalott supo que su destino se cumpliría ese mismo día.



Abandonó la torre y subió a una barca. Ella misma sería su caronte. Su final sería su rendición. Su abandono, su conformidad, su melancólica huída. Todo eso plasmado en un óleo sobre un lienzo de metro y medio de alto por dos de ancho.

En el cuadro de Waterhouse, el primero de una trilogía que, curiosamente, transcurre al revés en el tiempo, la dama blanca de Shalott, subida a su barca, mira hacia Camelot con una de las miradas más intensas de toda la Historia de la Pintura.



Su vida, reflejada en la metáfora de unas velas que se apagan y un candil al que apenas le queda un soplo, se le escapa entre las manos como la cuerda que suelta la barca hacia el final.

Un cuadro que ha necesitado seis siglos. Una estampa que, junto con los toques de naturaleza prerrafaelita, el misticismo medieval y la leyenda suspirada por los años, colocan a la dama de blanco en el centro. En ella, sólo cabe la desazón, la tristeza de lo que no ha sido, la mirada profunda que, por alguna razón, asume lo que será.


Loreena Mckennitt directo en la Alhambra



Premios Bitacoras 2010
La Aldea Irreductible: categoría de blog cultural
Podcast Irreductible: categoría de Podcast.



"

jueves, 4 de noviembre de 2010

Películas malditas: Superman

Películas malditas: Superman: "Hoy vamos a mencionar uno de los iconos del cine maldito por excelencia en Hollywood, hablamos de Superman y de todas las películas y otras producciones que se han realizado sobre este superhéroe de DC Comics, donde sus protagonistas o han sufrido desgracias, o en el mejor de los casos, nunca han logrado triunfar después.

El primer actor en interpretar al mítico superhéroe fue Kirk Alyn, (foto de la izquierda) en una película en el año 1948, después tuvo que conformarse con papeles secundarios (algunos incluso no aparecía ni en los créditos) en series de televisión y películas, hasta su jubilación en a mediados de los ochenta.

En la década de los 50 George Reeves fue el actor encargado de interpretar Aventuras de Superman en una serie para televisión, que se mantuvo en antena 8 temporadas y estaba prevista una 9ª, que nunca llego, ya que el 16 de junio de 1959, George Reeves murió de una herida de bala en la cabeza en el dormitorio del piso de arriba de su casa en Benedict Canyon. Tenía 45 años de edad.

Nunca se supo que paso, muchos creen que se suicido, otros como su familia que lo asesinaron, el caso nunca se resolvió.

Christopher Reeve salto a la fama en 1978 por interpretar a Superman en cuatro nuevas películas, la mayoría con un gran éxito en taquilla, pero el hombre que podía volar termino los últimos diez años de su vida tetrapléjico debido a una caída cuando montaba a caballo.
Ya en los años noventa y hasta la actualidad, no hay ningún actor que haya interpretado a Superman y después haya conseguido un papel importante en Hollywood, de secundarios como mucho.

La última película, 'Superman Returns' de 2006 fue un fracaso en taquilla, aunque se espera que en 2013 Warner Bros vuelva a renacer a Superman para la gran pantalla, y empezar la historia de nuevo con una nueva saga, ¿pero seguirá la maldición? el tiempo dirá...
"

Las momias tienen derechos!

Querría Tutankamón que se hablase del tamaño de su pene? ¿Le importaría que en los corrillos científicos, primero, y en los periódicos, después, se revelara que su madre era también su hermanastra? El tipo de datos íntimos que se divulgan al estudiar las momias ha llevado a algunos científicos a hacerse estas preguntas. Y a otros, a lanzarlas al público:
“La ética es uno de los asuntos más importantes en la bio-medicina moderna. Las directrices éticas y la conciencia social existen para las muestras de tejido actuales, pero en el caso de la investigación en momias están ausentes”. Así comienza el artículo escrito por el Dr. Frank J. Rühli, director del Swiss Mummy Project (proyecto de momias suizo) y por la especialista en Ética de la Universidad de Zúrich Ina Kaufmann, publicado bajo el titulo de ¿Sin informe de consentimiento? La ética y la investigación en momias.
Un ejemplo: en febrero fueron presentados el padre y la abuela de Tutankamón en el Museo Egipcio de El Cairo, pero quién es su madre sigue siendo un misterio. Se sabe que su padre fue Akenatón, quien reinó, más o menos, entre 1345 y 1327 a. C., y su abuela la reina Tiye, esposa de Amenhotep III. Pero de la madre se ignora casi todo. “Excepto que era hija de Amenhotep III y no puede ser Nefertiti”, asegura Zahi Hawass, director del Consejo Supremo de Antigüedades de Egipto. Los análisis de ADN realizados a distintas momias demostraron que una de las cinco hijas que Amenhotep III tuvo con la reina Tiye fue la madre de Tutankamón.
En una reciente visita a Madrid, Hawass nos confirma: “En los próximos meses podremos identificar a su madre, y también resolver los secretos sobre Nefertiti”.
Los líos de las familias reales
¿Es una cuestión de importancia científica que en tiempos ancestrales un padre haya tenido relaciones con su hija? La verdad, no. Desde Suiza, es el propio Frank Rühli quien lo confirma en un diálogo telefónico que mantuvimos con él: “En el Antiguo Egipto, la practica de tener relaciones con algún familiar era algo necesario para conservar la dinastía. Y era algo normal. Hoy, quizá no sería siquiera legal este tipo de práctica”. En algún punto de nuestra propia genealogía sucedió lo mismo. Si retrocediéramos 64 generaciones, al Imperio Romano, los responsables directos de tu nacimiento, sin hablar de tíos, primos y demás abolengo, serían un trillón de padres y madres. Más de las personas que han vivido desde que nos hemos convertido en Homo sapiens. ¿Algo falla, no? El incesto es matemáticamente evidente. Por lo tanto, no debería haber ningún interés científico para que esta información se sepa, ya que salta a la vista por sí sola.
El derecho a un más allá digno
Para Rühli, no tiene que ver con la ciencia, sino con la ética. “Soy un investigador de momias y creo que debería haber un tratamiento ético consensuado; y quizá se debería tener en cuenta a la hora de investigar y dar a conocer públicamente los hallazgos. En cada país hay distintos estándares, no digo que el mío sea mejor. Lo importante es cómo divulgamos los conocimientos íntimos que adquirimos por medio de la investigación.”
El Dr. Carsten Pusch es científico de la Universidad de Tubinga (Alemania) y miembro destacado del equipo del Dr. Hawass en el trabajo de los nuevos hallazgos sobre el ADN de Tutankamón. Aprovechando su visita a Madrid, le preguntamos si conoce el trabajo de Rühli y le pedimos su opinión sobre la necesidad de preservar la intimidad de las momias. Pusch, asintiendo con la cabeza, confiesa: “Conozco a Rühli; de hecho, es amigo mío. Pero creo que en esta cuestión se equivoca totalmente. En realidad, el trabajo que acaba de presentar no es más que una referencia a otros artículos previos. Lo habrá hecho para obtener publicidad. De otro modo, no se entiende”. Y añade: “En nuestro caso, quien da el visto bueno para investigar una momia es Hawass. Es él quien decide si eres merecedor de ese privilegio. Y lo hace contemplando todas las variables, incluso la ética. Fundamentalmente, la ética”, se corrige.i
Pero, ¿solo los científicos hablan de la ética al estudiar o exhibir momias? En absoluto. También lo hacen el público y los centros de divulgación.
El Museo de Manchester, por ejemplo, se enfrentó en 2008 a una serie de quejas relacionadas con la exhibición de tres momias egipcias. Una de ellas era la de Asru, una sacerdotisa del templo de Amón, en Karnak, que vivió hace unos 3.000 años.
En las primeras semanas de la muestra, su cuerpo fue exhibido desnudo. Pero el Museo recibió varias quejas relacionadas con el hecho de que no se respetaba la dignidad y la “humanidad” de los antiguos egipcios.
Un equipo de siete profesionales de distintos campos, conocidos como el Panel de Restos Humanos (Human Remains Panel), deliberó y decidió cubrir la momia con unas sábanas. A partir de ese momento, las quejas de los visitantes y de la prensa se dispararon. Más de 150 personas fueron consultadas, y el 85% pedía que las momias fueran descubiertas.
Tapadita estás mejor
Karen Exell es la comisaria del Museo de Manchester. Allí se creó el primer banco de tejido de momias del mundo. Exell parece estar al tanto del trabajo de Rühli, y en Quo aprovechamos para preguntarle su opinión sobre el tratamiento que deben recibir las momias. Su respuesta es diplomáticamente esclarecedora.
“El método para exhibir restos humanos egipcios”, nos responde, “está sujeto a un debate candente en todos los museos del mundo. El de Manchester se sitúa al frente de la discusión.”
Al preguntarle cómo lidian en su museo con esta polémica, Exell es muy clara: “La definición de respeto debe ser contextualizada cultural y temporalmente, y puede ser diferente para una persona y para otra. En relación con la exhibición de Asru, buscamos asegurar que las creencias culturales de los antiguos egipcios (en este caso en particular) y también las de nuestros visitantes se tengan en cuenta tanto como sea posible”. La respuesta final del Museo de Manchester en el Asrugate fue cubrir la momia, pero dejar que se le vieran los pies, las manos y la cara, tal como sucede en muchos museos egipcios.
Juan de la Torre Suárez es el presidente de la Asociación Andaluza de Egiptología y ha publicado varios trabajos relacionados con la genealogía de Tutankamón. Cuando hablamos con él acerca del trabajo de Rühli, parecía no tener dudas: “Tendemos a respetar la memoria de nuestros difuntos, y si un cuerpo tiene valor científico, hay que estudiarlo con todo el respeto del mundo. Pero no deja de ser un cadáver que nos puede aportar una valiosa información.”
Vale, es verdad que ahora es un cadáver, pero en algún momento, para su pueblo fue la personificación de una diosa, fue una princesa, y ese pueblo puede seguir viéndola así. ¿No habría que valorar eso también?
“Una vez fue una persona viva”, confirma De la Torre Suárez, “pero ahora no es ni una cosa ni la otra, así que veamos si de una vez respetamos nuestras propias creencias o terminamos por creérnoslas de verdad y afrontamos este tema con la mayor madurez intelectual que se supone a personas del siglo XXI. No somos los antiguos egipcios, que consideraban esencial preservar el cuerpo para la vida eterna.”
El descanso ¿Eterno?
Cuando a Zahi Hawass le preguntamos sobre las ideas de Rühli, se piensa un rato la respuesta. Sonríe y al final nos dice: “¿Ética en la investigación sobre momias? Estoy al tanto de lo que ha respondido el doctor Pusch. Y si él lo ha dicho, por algo será, ¿no?” Después, se aleja con un guiño.
Las momias egipcias no son las únicas que han creado alguna fricción entre los investigadores y sus descendientes, o con el público. Los recuadros de este reportaje recorren varias culturas que dan ejemplo de ello. La información cultural, histórica o médica que obtenemos ya merecen un tratamiento cuidadoso.
Y es que, al final, como nos asegura De la Torre Suárez: “Realmente, lo más que le pedimos a esa momia, para no perderle el respeto del todo, es que no se levante y se ponga a andar”.

lunes, 5 de julio de 2010

MONÓLOGO ESTE XOVES EN FERROL NO CBC ás 23.00

NON O PERDADES ESTE XOVES!! Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por FERROL este xovess, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;) Faríanme falta datos para personalizar o monólogo. Exemplos: un tipo que sexa moi dun partido político: así o saúda Fraga, Rajoy, Zapatero, etc etc... Un que sexa moi dun equipo do fútbol como o Barça ou o Madrid, para que se meta con el Florentino, Valdano, Cruyff, Messi, etc. Tamén andará Camacho por aí cos personaxes do mundial. Uns que se coñeceran no CBC e acabaran xuntos, e Boris o comenta, un que lle guste moito a caza ou a pesca... non sei, calquera cousa curiosa que estea pasando por Ferrol... TODOS TEÑEN QUE SER COÑECIDOS, lóxicamente. MANDADE COUSAS AO MEU CORREO!

sábado, 8 de mayo de 2010

ESTE MÉRCORES ACTUACIÓN EN LUGO, NO MORRIGAN

NON O PERDADES ESTE MÉRCORES!! Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por Lugo este venres, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;) Faríanme falta datos para personalizar o monólogo. Exemplos: un tipo que sexa moi dun partido político: así o saúda Fraga, Rajoy, Zapatero, etc etc... Un que sexa moi dun equipo do fútbol como o Barça ou o Madrid, para que se meta con el Florentino, Valdano, Cruyff, Messi, etc. Uns que se coñeceran no MORRIGAN e acabaran xuntos enriba da moto, e Boris o comenta, un que lle guste moito a caza ou a pesca... non sei, calquera cousa curiosa que estea pasando por LUGO... TODOS TEÑEN QUE SER COÑECIDOS, lóxicamente. MANDADE COUSAS AO MEU CORREO!

lunes, 26 de abril de 2010

ESTE VENRES 30, MONÓLOGO EN MONFORTE

NON O PERDADES ESTE VENRES!! Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por MONFORTE este venres, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;) Faríanme falta datos para personalizar o monólogo. Exemplos: un tipo que sexa moi dun partido político: así o saúda Fraga, Rajoy, Zapatero, etc etc... Un que sexa moi dun equipo do fútbol como o Barça ou o Madrid, para que se meta con el Florentino, Valdano, Cruyff, Messi, etc. Uns que se coñeceran no MULLIGAN´S e acabaran xuntos enriba da moto, e Boris o comenta, un que lle guste moito a caza ou a pesca... non sei, calquera cousa curiosa que estea pasando por MONFORTE... TODOS TEÑEN QUE SER COÑECIDOS, lóxicamente. MANDADE COUSAS AO MEU CORREO!

martes, 6 de abril de 2010

Este venres día 9, monólogo en Santa Comba

NON O PERDADES ESTE VENRES!! Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por SANTA COMBA este venres, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;) Faríanme falta datos para personalizar o monólogo. Exemplos: un tipo que sexa moi dun partido político: así o saúda Fraga, Rajoy, Zapatero, etc etc... Un que sexa moi dun equipo do fútbol como o Barça ou o Madrid, para que se meta con el Florentino, Valdano, Cruyff, Messi, etc. Uns que se coñeceran no TRALLA e acabaran xuntos enriba da moto, e Boris o comenta, un que lle guste moito a caza ou a pesca... non sei, calquera cousa curiosa que estea pasando por Santa Comba... TODOS TEÑEN QUE SER COÑECIDOS, lóxicamente. MANDADE COUSAS AO MEU CORREO!

lunes, 8 de marzo de 2010

ESTE VENRES 12 MONÓLOGO NO PICA EN RIBADEO ÁS 23.30

NON O PERDADES ESTE VENRES!! Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por RIBADEO este venres, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;) Faríanme falta datos para personalizar o monólogo. Exemplos: un tipo que sexa moi dun partido político: así o saúda Fraga, Rajoy, Zapatero, etc etc... Un que sexa moi dun equipo do fútbol como o Barça ou o Madrid, para que se meta con el Florentino, Valdano, Cruyff, Messi, etc. Uns que se coñeceran no Bar Pica e acabaran xuntos, e Boris o comenta, un que lle guste moito a casa ou a pesca... non sei, calquera cousa curiosa que estea pasando por Ribadeo... TODOS TEÑEN QUE SER COÑECIDOS, lóxicamente. MANDADE COUSAS AO MEU CORREO!

jueves, 25 de febrero de 2010

POR FIN VOU ESTAR NOS GOYA!! ESTE VENRES 26 Á NOITE!!

Farei un dos meus monólogos-diálogos (cos meus personaxes), tedes que aparecer por Monforte este venres, vou pasar lista, eu e os 50 que veñen comigo no monovolume ;)

miércoles, 17 de febrero de 2010

ESTE VENRES presento a XXI FESTA LOCAL DO DEPORTE EN VILAGARCÍA

Especialmente orientada ao deporte de base. Alí estarei co meu monovolume cheo de personaxes: Arsenio, Florentino Pérez, Messi, Ronaldo, Valdano, Cruyff... e outros que en principio non teñen que ver co deporte, non son cativos, pero queren ir.
Ás 19.30 no Auditorio de Vilagarcía.
Non a perdades!!

jueves, 11 de febrero de 2010

FESTIVAL DE HUMOR DE MIÑO ESTE MARTES DE ENTROIDO CON RISOTERAPIA. 16 de Febreiro de 2010 18:30

Na Carpa de Rabazal FESTIVAL DE HUMOR coa actuación de PACO LODEIRO e CARLOS JIMÉNEZ (Non estará Blanco como pon no cartel, pero non sodes racistas non?) o dúo "RISOTERAPIA", presentados por MON ALVO.Os máis de cen personaxes destes imitadores falarán da xubilación ós 67, das medidas diante da crise solucións: o feisbu, a troula do entroido, da separación de Marichalar e a princesa (quen di separación, di cese temporal definitivo da convivencia), o enfrontamento entre Maradona e Valdano, e por se fora poco o disgusto das señoras por non poder ver a Gayoso e Boney M por mor da TDT.Fraga, Paco Vázquez, a Duquesa de Alba, Fidel Castro, Boris Izaguirre, Zapatero, Rajoy, Aznar, Florentino Pérez, Arsenio, Luis Moya, o Rey Juan Carlos, Llongueras, David Vidal, e moitos máis, e para rematar, o mesmo Papa Bieito XVI vai dar a sorpresa de bendecir unha festa pagana como é o carnaval.Eu non o perdía ;)

martes, 2 de febrero de 2010

Este venres Monólogo no Teatrovar en Ponteareas

Ás 23.30horas monólogo en dúas partes no Paseo Matutino nº 4, en Ponteareas. Non o perdades!!
Estarán parte das miñas 120 personaxes falando da xubilación aos 67 anos, da saída da Viagra xenérica, da traxedia de Cristiano Ronaldo e a súa sanción, do apagón analóxico e cómo está afectando a Galicia, por suposto da crise... E as plumas máis brilantes de España (Antonio Gala e Boris Izaguirre) nos achegarán o que pasa na actualidade do cuore.
Tódolos políticos, tódolos personaxes do deporte...
Non o perdades!! Tomades unha copa e botades uns risos

viernes, 29 de enero de 2010

Ridiculum Vitae

Información personal
Carlos Jiménez Díaz
981 89 79 04/ 619 922 198
1000voces@gmail.com

* Fecha de Nacimiento: 11-Enero-1971
* Lugar de nacimiento: Viveiro (Lugo).
* País: España.
Resumen funcional
* Actor de Doblaje.
* Actor y guionista en programas de TV.
* Locutor de cuñas publicitarias.
* Humorista e imitador.
* Locutor radiofónico
* Monologuista
Actor de Doblaje
* Licenciado en Geografía e Historia por la Facultad de Santiago de Compostela
Desde 1992
Trabajo desarrollado en varias empresas : Sonor, Intereuropa, Estudio Uno, Studio XXI, Doblesón, Best Digital, CTV, Sodinor y Songasa.
 
La Coruña, Santiago y Vigo.
 
* Doblaje de diversos personajes de Cine, Televisión y Dibujos Animados para diversas cadenas nacionales: TVG, Antena 3, Telecinco, TVE1, TVE2 y Canal Plus.
* Doblaje del personaje “Paulo Mármore” en la serie Os Picapedra para la TVG, con la cual se consiguió el récord de Audiencia en su franja horaria, llegando a superar cuotas de audiencia del 42%.
* Doblaje en series tan conocidas como Santa Bárbara o Los Vigilantes de la Playa para Antena 3 o en películas como Robocop.
* Doblaje en Cine de –entre otras- las película Así me gusta, estrenada en toda España en el año 1996 y Dancer, Texas, estrenada en 1998.
Trabajos en Radio
1993-1995
Miembro del programa Corre Carmela que Chove en Radiovoz Galicia.
* Líder en audiencia durante dos años ininterrumpidos en su franja horaria, sólo superado por los informativos de la Radio Gallega.
* Premio Galicia de Comunicación al mejor programa de radio en Galicia en el año 1994 y Premio Curuxa del Humor de Fene en el año 1994 (Ambos premios son los máximos a los que se puede aspirar en la Comunidad Autónoma Gallega en este apartado).
* Como miembro de este equipo realizó numerosas actuaciones en vivo en lugares como Lugo, Madrid, La Coruña o Santiago de Compostela.
1996-1998
* Miembro del Programa Penalty y Expulsión en Radio Voz A Coruña
1999-2009
* Miembro del programa Nunca Tal Oíra de la Radio Galega.
* Miembro del programa O Miradoiro de la Radio Galega entre 2000 e 2006
* Miembro del programa Un día por Diante de la Radio Galega entre 2006 e 2009, así como en el magazine nocturno A Crónica.
* En estos años colaboró ocasionalmente en Galicia en Goles, programa deportivo de fin de semana de la Radio Galega, en el que ahora trabajo cada fin de semana.
Trabajos en Televisión
 
* Miembro del Programa Palabras Maiores de la ​TVG en el año 1994.
* Colaboraciones en el programa Selección Galega de la TVG en el año 1995.
* Actor y guionista en el programa Salsa Verde de la TVG en el año 96.
* Colaboraciones esporádicas como imitador y “mentireiro” en el concurso Supermartes, líder de audiencia en la TVG en los últimos años. Igualmente trabajos esporádicos para el programa Luar, también líder de audiencia..
* Colaborador en el programa de TVE-Galicia ¿Qué Serán?
* Desde el año 1999 hasta el 2001 colaboro con sección propia junto a Paco Lodeiro en el Programa Tardes con Ana de la productora Gestmusic.
* En el año 2000 presenté una sección del programa de verano Tardes de Verán producido también por la empresa catalana Gestmusic.
* Actuación como imitador de Boris Izaguirre en el programa Crónicas Marcianas de Tele 5.
* Trabaja en el Programa O Show dos Tonechos durante las 3 últimas temporadas
* Locuciones do programa Hai Que Mollarse e Botarse ó Monte en la TVG
* Guionista y actor del programa Land Rober en la TVG
Locutor de cuñas publicitarias
 
* Realización de numerosas cuñas publicitarias para empresas como Estudio Voz de Radiovoz, Studio XXI, Radio Galega o Cai Producciones (hoy en día Adivina Producciones).
* Trabajos para clientes como Telefónica, Estrella Galicia o la O.N.C.E.
Actuaciones como humorista e imitador
 
 
* Además de las ya reseñadas actuaciones en directo como miembro del equipo de Corre Carmela que Chove, hoy en día es miembro del Espectáculo Humorístico Risoterapia, que realiza periódicamente giras por toda Galicia.
* Como humorista, imitación de más de 120 personajes famosos, además de diversos acentos nacionales e internacionales y voces características.
* Actuacións como Monologuista en diversos medios

IMITACIONES
1. ALF EL EXTRATERRESTRE
2. ALFREDO DI ESTÉFANO
3. ALMODÓVAR
4. ÁNGEL ACEBES
5. MALENI ÁLVAREZ
6. RADOMIR ANTIC
7. ANTONIO BANDERAS
8. ARSENIO IGLESIAS
9. ARZALLUZ
10. AUGUSTO CÉSAR LENDOIRO
11. BARRAGÁN
12. BEBETO
13. ROMAY BECCARÍA
14. BERTÍN OSBORNE
15. RICARDO BOFILL ostiaaa
16. PEPE BONO
17. BORIS IZAGUIRRE
18. ENRIQUE BUNBURY
19. BUSTAMANTE
20. CAMACHO
21. JOSÉ MARÍA CANEDA
22. CAÑITA BRAVA
23. CARLOS JESÚS.
24. CARLOS YOYAS GH
25. CARMEN DE MAIRENA
26. CARMEN SEVILLA
27. Josep Lluis CAROD ROVIRA
28. SANTIAGO CARRILLO
29. HUGO CHÁVEZ
30. JAVIER CLEMENTE
31. CHIQUITO DE LA CALZADA
32. COLOMBO
33. ÁNGEL CRISTO
34. DAVID BISBAL é increíble
35. DAVID VIDAL
36. DINIO
37. DOCTOR IGLESIAS PUGA
38. DUQUESA DE ALBA
39. EL CORDOBÉS
40. EMILIO BUTRAGUEÑO
41. ENRIQUE IGLESIAS
42. SAMUEL ETOO
43. FELIPE GONZÁLEZ
44. FÉLIX RODRÍGUEZ DE LA FUENTE
45. FERNANDO CASTRO SANTOS
46. FERNANDO FERNÁN GÓMEZ
47. FIDEL CASTRO
48. FRANCO
49. FRANCISCO UMBRAL
50. Frank RIJKAARD
51. FARRUQUITO
52. ANTONIO GALA
53. GARCÍA DE LOZA
54. GRACITA MORALES
55. GUERRA
56. Guardiola
57. IBARRETXE
58. ISABEL PANTOJA
59. J.L. LÓPEZ VÁZQUEZ
60. JAVIER GURRUCHAGA
61. JESÚS GIL Y GIL
62. JESÚS HERMIDA
63. JESÚS PUENTE
64. JEZULÍN
65. JOHAN CRUYFF
66. JOHN BENJAMIN TOSHACK
67. JORGE VALDANO
68. JOSÉ LUIS NÚÑEZ
69. JOSÉ MARÍA AZNAR
70. JOSÉ MARÍA CARRASCAL
71. JOSÉ MARÍA GARCÍA
72. JOSÉ MARÍA RUIZ MATEOS
73. JULIO IGLESIAS
74. King ÁFRICA
75. Carmen LOMANA
76. LOLA FLORES
77. LLONGUERAS
78. LUIS ARAGONÉS
79. LUIS RIAL
80. MAGO ACEVES
81. MANOLETE DEL LARGUERO
82. MANUEL FRAGA IRIBARNE
83. MANUEL PABLO
84. Maragall
85. MARLENE MORREAU
86. MATÍAS PRATS
87. MELANIE GRIFFITH
88. LEO MESSI
89. MICHAEL ROBINSON
90. MIROSLAV DJUKIC
91. NIEVES HERRERO
92. PEDJA MIJATOVIC
93. BRUJA LOLA
94. JAIME PEÑAFIEL
95. PACO LODEIRO
96. PANTOJA
97. LOS PAPAS
98. POCHOLO MARTÍNEZ-BORDIU
99. EDUARD PUNSET
100. ANXO QUINTANA
101. MARIANO RAJOY
102. MANOLO RIVAS
103. MIGUEL ÁNGEL REVILLA
104. RAÚL O DO MADRID
105. RAPHAEL
106. REGINA DOS SANTOS
107. REY JUAN CARLOS
108. ROBERTO CARLOS futbolista
109. ROCÍO JURADO
110. RONALDINHO
111. RONALDO
112. JOAQUIN SABINA
113. SARA MONTIEL
114. SERRAT
115. JAVIER SOLANA
116. STOICHKOV
117. PEDRO SOLBES
118. TAMARA
119. TONECHO
120. TORRENTE
121. TUCHO
122. EMILIO PÉREZ TOURIÑO
123. FRANCISCO UMBRAL
124. PACO VÁZQUEZ
125. VALERÓN
126. VAN GAAL
127. VICTOR MANUEL
128. XURXO SOUTO
129. WYOMING

 
 

Carlos Jiménez por Paco Lodeiro, compi en Risoterapia


Carlos Jiménez Díaz, a pesar da instintiva deducción que esperta escoitar os seus apelidos, non pertence a unha saga madrileña de ampla tradición médica, con fundación incluída.  Jiménez procede dunha familia de artistas da fotografía de Viveiro. O seu paso por este mundo non aportou nada salientable. Encargado de sonorizar os vídeos de voda que facía o seu irmán, Carlos fidel á tradición recurría sempre a Vángelis, coa peza carros de fuego para os momentos máis emotivos. Creo que foi vendo un capítulo de Erase una vez el hombre, cando decidiu facerse Exiptólogo. Así que da mariña luguesa chegou a Compostela para facer historia, ou cando menos para estudiala. Rematada a carreira, parece que xa tiña claro que a súa afección por Exipto limitaríase á influír na decoración da súa casa, e que o que realmente lle chamaba da serie Erase unha vez... eran as voces dos seus debuxiños. E aí descubriu o mundo da dobraxe, un mundo especialmente axeitado para él, porque non implica en absoluto o dobraxe do lombo, algo para o que xa reflicte no seu xenoma un rexeitamento conxénito. Convertirse no “Pablo Marmol” galego, supuxo un punto de inflexión para Jiménez, - só comparable á sofrida a finais dos oitenta, polo agora erudito e antes Rockeiro Ramoncín cando fixera a cirurxía no naris-. Desa inesquecible serie aínda conserva o recoñecemento dun bo traballo e unha fonte para atopar identificativos, paswords ou direccións de correos, que sempre teñen que ver con eso.
Carlos Jiménez é, sen dúbida, nin peloteo propio de compi, senón desde a envexa máis común.  unha das voces máis camaleónicas do mundo. Capaz de instalarse no Boris máis histriónico logo de facer do D. Manuel máis emocionado, ou de facer calquera das máis de 100 imitacións recoñecibles que ten. Algo que fai del o compañeiro ideal para este traballo